Zaterdagmorgen. De wekker gaat. Dezelfde tijd als dat we naar het werk en / of school moeten. Maar dat gaan we niet doen, we gaan verzamelen voor een korfbalwedstrijd. Als het thuis is, lekker vertrouwd, met cappuccino uit een THOR mok. Als de wedstrijd uit is, gaan we in colonne met trainers en coaches, spelers en ouders de buurt buiten Zuidwijk onveilig maken. Terwijl de ouders – supporters – onder het genot van een kop koffie en thee wachten tot de wedstrijd begint, maken de spelers zich klaar voor de wedstrijd.
Dit was ooit. Vroeger. Voordat we überhaupt van het woord corona hadden gehoord. Ja als een lekker biertje. Toen alles nog normaal was. Maar wat is normaal? Dat is niks maar bovengenoemde draagt voor ons wel bij aan normaal.
En wat verlangen we hiernaar terug. Dinsdag en donderdag hobbelen in de zaal of op ons eigen (echte) gras om je klaar te maken voor de wedstrijd van zaterdag. Na het spelen blijven hangen en kijken bij andere wedstrijden. Elkaar omhelzen van blijdschap bij een overwinning of als troost bij verlies. Of gewoon zomaar. Elkaar een hand geven, high five, wat was dat normaal. Nu mag je blij zijn met een elleboog. Met elkaar het door onze eigen kok gemaakte eten opsmikkelen. Gewoon een soort van verlengd thuis. Dit was ooit.
Nu kijken we korfbal online, de korfbal league. Want zij mogen wel, wij niet. Ik denk dat veel van ons met liefde getest willen worden om daarmee een wedstrijd te kunnen spelen. Wij mogen het doen met trainingen op het veld, als er geen storm, sneeuw of rellen zijn. Trainen in tweetallen, met voldoende afstand, geen partijtje.
Maar we klagen niet, want gezondheid gaat voor alles. Alleen heel af en toe klagen en dromen over het normaal, oude of nieuwe, is toch wel fijn. We kijken ernaar uit weer snel met zijn allen aan de Ellemare te verschijnen. Zeker met dit lente weer!
Namens het Bestuur,
Vera